arbut -
prastary szlachecki ród (jeden z nielicznych rodów szlacheckich) wywodzący się z
Litwy od przełomu XV-XVI wieku ( a może i wcześniej). Początkowo, jak w wielu
innych krajach Narbut było traktowane jako zawołanie. Było też traktowane jako
przezwisko rozpowszechnione na terenach litewskich. Jeden z litewskich znawców
przedmiotu S. Abramuskas wskazuje na staropruskie pochodzenie tego słowa, mające
znaczenie "rodzic", "głowa rodziny".
W języku polskim Narbut pisze się z dwoma literami "tt": NARBUTT. W potocznym
języku litewskim nazwisko to uzupełniane jest sufiksami "as" (NARBUTAS) w
odniesieniu do nazwisk męskich, "ene" (NARBUTIENE) określając mężatki i "ite"
lub "aite" dla niezamężnych kobiet. Można też spotkać inne wywodzenie
etymologiczne.
Geograficznym gniazdem pochodzenia nazwiska Narbut(tt) jest rejon Wilna ,a
ponadto rejony Kowna, Szawli, Rosienia i później Lidy. We wczesnym okresie było
kilka rodzinnych gniazd Narbuttów, pomiędzy którymi nie występowały więzi krwi.
Na podstawie zachowanych dokumentów opracowano i zestawiono dziewiętnaście
rodowodów szlacheckich rodzin Narbuttów, wcześniej znano siedemnaście znanych
rodowodów i używanych przez nie herbów.
Rody Narbutt posługiwały się takimi herbami jak: Trąby, Lis, Topór, Strzemię,
Zadora, Róża czy Niezgoda.
Nazwiska Narbut, Narbutt, Narbutowicz czy Narbutowski w okresie od XVIII w.
zaczęto używać też wśród mieszczan i chłopstwa.
arbutowicze
Autor: Czesław Malewski (WILNO)
Wykaz alfabetyczny z 1844 r. majątków pow. lidzkiego ze wskazaniem właścicieli i
ilości dusz męskich przez nich posiadanych według spisu 1834 r.
LVIA (Państwowe Archiwum Historyczne Litwy w Wilnie) zesp. 394, inw. 4, vol. 873
…
230. Narbut Aleksander s. Ignacego - Andruszowce - 163
231. Narbut Helena - Antokol - 7
232. Narbut Róża - Radziwoniszki - 20
233. Narbut Adolf s. Joachima - Lewkiszki - 8
234. Narbut Teodor, Adolf, Ksawery s. Joachima - Byliniszki - 18
235. Narbut Teodor, Adolf, Ksawery s. Joachima - Szawry alias Poraduń - 77
236. Narbut Józef s. Jakuba - Talkuny - 37
237. Narbut Józef s. Antoniego - Kobrowce - 17
238. Narbut Nikodem s. Ignacego - Woronicze - 65
239. Narbut Antoni - Helenowo - 2
240. Narbut Katarzyna - Gulkowszczyzna - 17
241. Narbut Teofila - Wawiórka - 5
242. Narbut Anna - Kobrowce - 19
243. Narbut Justyn s. Józefa - Jurszyszki - 44
244. Narbut Mikołaj s. Józefa - Radziwoniszki - 16
…
Rody i herby szlacheckie na Litwie (X)
Wileńszczyzna była prawdziwym ogrodem botanicznym szlachty jakiej szlachty!
Siedzieli tu od pogańskich czasów, bo od Mendoga - Jundziłłowie, Wismontowie, od
Giedymina - Dogilowie, Ejgirdowie, od Jagiełły i Witolda - Krupowiczowie,
Zapaśnikowie, Krupowiesowie, Wilbikowie, Mickiewiczowie, Koczanowie, Dowgirdowie,
Jodkowie, Bartoszewiczowie i inni. W samym lidzkim powiecie (obecnie część
rejonu solecznickiego) pod koniec XVIIIw. kwitło jakieś 600 nazwisk
szlacheckich, a w tym kilkanaście rodzin o nazwisku, naszego Wieszcza,
Mickiewicz
erb
rąby
W polu srebrnym trzy trąby czarne 2, 1, złączone ustnikami, z czterema sztrefami
złotymi i zawiniętymi sznurami. W klejnocie nad hełmem pięć piór strusich.
Najstarsza pieczęć z 1385 roku. W źródłach pisanych pojawia się pierwszy raz w
1388 roku. Aktem unii horodelskiej herb ten został przeniesiony na Litwę. Ze
strony polskiej ród reprezentował Mikołaj Trąba, arcybiskup gnieznieński, do
rodu został adoptowany Krystyn Ościk z Kiernowa. Ród ten zamieszkiwał głównie w
ziemiach: krakowskiej, łęczyckiej, przemyskiej, ruskiej i na Wileńszczyźnie.
Należały do niego następujące rody: Amfor, Błeszyński, Brzeziński, Chwalczewski,
Chwaliszewski, Ciarnowski, Ciążyński, Ciborowski, Cyryna, Czaśnicki, Czaszawski,
Czaszyński, Dawidowicz, Dewicz, Dobiński,Doliński, Dołuski, Dowgielt,
Dowiakowski, Dyakowski, Dziewałtowski, Dziokowski, Falczewski, Gorzkowski,
Grobicki, Horoch, Hryczyny, Iskrzycki, Iwaszkiewicz, Jaskold, Jaszczold,
Jonakowski, Jordan, Kiełkiewicz, Kierdej, Kirklewski, Klichowski, Kolecki,
Kolnicki, Kołek, Komajewski, Konkowski, Kosmowski, Kownicki, Kownacki, Kowzan,
Krąkowski, Krzykawski, Kumanowski, Kumorowski, Listowski, Łukaszewicz,
Michnowski, Miękicki, Miłakowski, Możejko, Narbutt ( nobilitowany w 1413 roku,
podtwierdzenie szlachectwa w guberni wileńskiej 31 sierpnia 1820 roku), Niewier,
Odyniec, ścik,Ościkowski, Ośniałowski, Ostyk, Oticz, Otwinowski, Pakoszewski,
Piecek, Pietkiewicz, Płowiński, Pszonka, Radziwiłł, Roguski, Rokosz,
Rozwadowski, Rudomina, Russagowski, Rustejko, Russanowski, Rzeczkowski,
Sadkowski, Schecking, Syrewicz, Skop, Sobocki, Sośnicki, Stanczykiewicz, Stecher,
Stojowski, Sokoł, Stanilewicz, Światorzęcki, Świerszczowski, Świętorzecki, Syruć,
Szalowski, Tokara, Tokarzewski, Trąba, Walewski, Warzycki, Wierszułk, Wincza,
Winiarski, Włoczewski, Wnorowski, Wolda, Wołk, Woyna, Woyniusz, Wrzeszcz,
Wyczołkowski, Wylam, Zbrawski, Żagiel, Żurawski.
Rodzina Narbuttów*
Dzieje tej rodziny sięgają bardzo odległych czasów. Nobilitację Narbuttowie
otrzymali w 1413 roku w Horodle. Familia ta jest na trwałe zapisana w historii
Rzeczypospolitej Obojga Narodów za swe trudy oddane Ojczyźnie. Spotykamy
przedstawicieli tego rodu jako wojskowych, polityków, pisarzy i historyków.
Zamieszkiwali powiat lidzki już w wieku XVII, gdzie posiadali majątki: Szawry,
Andruszowce, Janowszczyzna, Karbowce, Stary Dwór, Woronicze, Radziwoniszki,
Sukurcze, Narbutyszki, Balkupy i folwarki: Wierszuliszki, Pigosza, Szczurkiszki,
Biłłaty, Byliniszki, Lewkiszki i inne. Spokrewnieni z rodzinami szlacheckimi
Noniewiczów, Ryłłów, Żabów, Moraczewskich, Bartoszewiczów, Sobańskich,
Grudzińskich i innych. Wspomnę niektóre najbardziej zasłużone osoby
reprezentujące rodzinę Narbuttów. Tadeusz Narbutt podkomorzy Lidzki, poseł na
Sejm walny 1776 r., który nie podpisał się pod ratyfikacją I rozbioru i za to
był prześladowany. Wojciech Narbutt szambelan króla Stanisława Augusta, poseł na
Sejm Wielki - uczestniczył w ustanowieniu Konstytucji 3 Maja. Najbardziej znaną
postacią w historii Litwy jest Teodor Narbutt (*1784 ? 1864) syn Joachima,
wojskowy inżynier w stopniu kapitana, historyk, bibliofil, badacz dziejów dawnej
Litwy. Napisał " Dzieje starożytne narodu litewskiego" ( t. 1-9, w latach 1835 -
1841), wydał "Pomniki do dziejów litewskich..." w 1846 r. oraz zaprojektował i
wybudował kościół w Ejszyszkach w 1852 roku pod wezwaniem Wniebowstąpienia
Pańskiego. Kawaler orderu św. Włodzimierza 4 stopnia, św. Anny 4 stopnia oraz za
zbudowanie twierdzy w Bobrujsku w 1809 roku orderu św. Anny 2 stopnia. Za
zasługi literackie (napisanie historii litewskiej Rusi ) z ręki cara Mikołaja I
otrzymał pamiątkowy sygnet.
Ludwik Narbutt (*1832 - 1863), syn Teodora i chłopki pańszczyźnianej Krystyny z
Sadowskich, przywódca Powstania Styczniowego w powiecie lidzkim. Za udział w
konspiracji w 1850 roku aresztowany w Wilnie i karnie w marcu 1851 roku wcielony
do wojska rosyjskiego, uczestniczył w walkach na Kaukazie, gdzie został
odznaczony za odwagę orderem św. Anny 4 stopnia. Na Litwę wrócił w 1860 roku w
stopniu podporucznika. W 1861 r. ożenił się z młodą wdową Amelią z Kuncewiczów
Siedlikowską. Zamieszkał w Sierbieniszkach poświęcając się gospodarstwu.
Bronisław Narbutt pisał w swoim pamiętniku o nim: "Widziałem go w 1860 roku w
Lidzie. Był niewielkiego wzrostu, szczupły, blondyn, nieco łysy, z
melancholijnym wyrazem na twarzy; wielki zdrowy rozsądek, uczciwość, miłość dla
ludzi - to były główne jego zalety; małomówiący, skromny w ułożeniu, chętny
zawsze dla każdego z pomocą" . Po wybuchu powstania zorganizował oddział
partyzancki ( w którym walczył również znany malarz Elwiro Andriolli ), stoczył
szereg potyczek z wojskami carskimi, okazując bohaterską odwagę i zadając
nieprzyjacielowi dotkliwe straty. Poległ 4 maja 1863 r. w walce z wojskami
carskimi pod Dubiczami.
Bolesław Narbutt (*1843 - 1889) syn Teodora za udział w powstaniu zmuszony przez
władze carskie do osiedlenia się w Rosji. Po kilkunastu latach wrócił z
nadszarpniętym zdrowiem do rodzinnych Szawr.
Teodora Monczuńska z Narbuttów (*1839), córka Teodora, za udział w powstaniu
zmuszona była wyjechać za granicę ( zaocznie przez władze carskie skazana na
katorgę).
Krystyna Narbutt z Sadowskich ( *1813 - 1899 ) żona Teodora ( córka żołnierza
kościuszkowskiego, pochodząca z rodziny włościańskiej) za wspieranie powstańców
wysłana w głąb Rosji w 1864, skąd wróciła do Szawr w 1871, gdzie i zmarła.
Daniel Kazimierz Narbutt (*1738 - 1807) syn Kazimierza, ukończył studia w
Rzymie, ksiądz, opat paradyjski, profesor w kolegiach pijarskich, profesor
Collegium Nobilium w Wilnie. Członek Komisji Edukacji Narodowej. Autor pierwszej
Logiki polskiej "Logika czyli rozważania i rozsądzania rzeczy nauką, według
której każdy ma we wszystkiem prawdy dochodzić i strzec się fałszu" (Wilno 1769
r.). Sekretarz u Michała księcia Czartoryskiego, Kanclerza W.X. Litewskiego w
Warszawie. Za zasługi dla kraju i nauki otrzymał od króla Stanisława Augusta w
1793 roku order św. Stanisława. W wolnych chwilach pisał wiersze, które
zamieszczał w "Monitorze" i "Zabawach". Pod koniec życia wrócił na
Wileńszczyznę, mieszkał w majątku ( Radziwoniszki ) swego brata Dominika, gdzie
17 marca 1807 roku zmarł i został pochowany.
Justyn Narbutt (*1776 - 1845) syn Józefa, pułkownik wojsk polskich, historyk.
Ogłosił drukiem " Rys pierwiastków narodu litewskiego" w 1818 r. oraz "Dzieje
wewnętrzne narodu litewskiego z czasów Jana Sobieskiego i Augusta II w 1842
roku." Zmarł w dziedzicznym majątku w Jurszyszkach na Wileńszczyźnie.
Aleksander Narbutt (*1773) syn Ignacego, starosta pielawski, marszałek powiatu
lidzkiego, generał - major według przywileju z 26 11 1793 r. Stanisława Augusta,
kawaler orderu św. Włodzimierza 4 stopnia.
Józef Narbutt (*1777 ) syn Dominika - pułkownik wojsk polskich, starosta Trabski.
Aleksander Narbutt (*1763 - 1833) syn Ignacego - marszałek powiatu lidzkiego.
Wincenty Narbutt (*1812 - 1883), historyk, długoletni pracownik Archiwum Akt
Dawnych Trybunału W.X. Litewskiego w Wilnie, paleograf języków słowiańskich
Czesław Malewski
W/g historyków badających historię Litwy, nazwisko Narbut(tt) innym razem w
źródłach pisane jako Narbutas lub Narbutowicz od 1650 roku nierozerwalnie
związane jest z miejscowością Jodko. Zapis potwierdzający te skojarzenie
odnaleziono w spisie nazw historycznie związanych z ziemią litewską. Miejscowość
Jodko albo Jotko 1700 i 1733; związane nierozerwalnie z domem Narbut.
Małżonkowie: JUSTYN STANKIEWICZ
Małżonkowie: STANISŁAW NARBUTOWICZ
i MARIA ŁUCJA GOWKIEWICZ
i FRANCISZKA ŻYTLIŃSKA
zam.: WILNO ul. Świerkowa
zam.: Jodańce k/Podbrzezia
dzieci:
● KAZIMIERZ ur.4.III.1899
● REGINA ur.8.IX.1905
● JAN
● WŁADYSŁAW ur.1906
● GENOWEFA
● KONSTANCJA
● SCHOLASTYKA
W 1923 roku Kazimierz i Regina zawierają związek małżeński. W Wilnie przy ulicy
Legionów 85 budują dom mieszkalny. Kazimierz pracuje jako rzemieślnik w
prywatnej olejarni. Regina zawodowo nie pracuje. Z małżeństwa tego rodzą się
dwaj synowie:
● HILARY rocznik 1924:
● WALDEMAR rocznik 1927
Do 1939 roku synowie pozostają przy rodzicach.. Hilary uczy się najpierw w
szkole powszechnej, później w gimnazjum salezjańskim. Normalną naukę przerywa
okupacja. Jest uczestnikiem kompletów i zdaje maturę u profesora MAŁACHOWSKIEGO
w lokalu konspiracyjnym przy ulicy Jacka w 1944 roku. Waldemar po ukończeniu
szkoły powszechnej w roku 1939 uczy się w gimnazjum jezuickim. Likwidacja
szkolnictwa przez okupantów kończy możliwość dalszej nauki. Do tego czasu zdążył
ukończyć naukę w zakresie tzw. „małej matury”. Bracia wbrew woli swojej matki
wstępują do podziemnego harcerstwa polskiego. Obaj uczestniczą w operacji „Ostra
Brama”, i obaj zostają wzięci do niewoli, a następnie zostają wywiezieni wgłęb
Rosji. Po powrocie z niewoli w styczniu 1946 roku odnajdują matkę ,która zdążyła
wyjechać z Wilna i dojechała do Kętrzyna. W międzyczasie do Kętrzyna dojeżdża
Kazimierz, który w ramach represji NKWD był też deportowany wgłęb Rosji. Hilary
decyduje się na wstąpienie do służby wojskowej i uczy się w szkole oficerskiej.
Po jej ukończenie zawiera związek małżeński z Danutą Werensówną. Mają dwie
córki: Barbarę i Dorotę. Waldemar pozostaje z rodzicami. Zaczyna pracę zawodową
min. w cukrowni, a po ukończeniu szkoły handlowej w sklepie by następnie
pracować w administracji tworzącej się spółdzielczości wiejskiej (PZGS). W 1948
roku zawiera
związek małżeński z: HALINĄ z DĄBROWSKICH. Mają dwóch synów:
● WALDEMARA rocznik 1949:
● HILAREGO rocznik 1954.
PRZYPISY:
- STANKIEWICZ JAN s. Justyna przed wojną mieszkał w Wilnie, też przy ulicy
Świerkowej. Był żonaty z Aleksandrą. Pracował na kolejach państwowych. Po 1945
roku mieszkał wraz z rodziną w Gdańsku przy ul. Kubusia Puchatka 15.Mieli dwóch
synów: CZESŁAWA I ZBIGNIEWA.
- STANKIEWICZ GENOWEFA po mężu ROGOWSKA miała dwóch synów :
- SŁAWOMIRA
- BOGUSŁAWA.
Po wojnie osiedli w Gdańsku Oliwie Przed wojną Rogowski z wykształcenia inżynier
pracował na państwowej posadzie.
- STANKIEWICZ KONSTANCJA po mężu KŁUJSZO mieszkała w Wilnie przy ulicy
Koszykowej. Mąż był szewcem. Mieli troje dzieci. Po wojnie osiedlili się w
Stargardzie Gdańskim.
- STANKIEWICZ SCHOLASTYKA po mężu ŻYŻNIEWSKA mieszkała w Wilnie przy ulicy
Dobrej Rady. Po wojnie osiedliła się w Gdańsku.
- NARBUTOWICZ REGINA po mężu STANKIEWICZ miała tylko jednego, młodszego brata o
imieniu WŁADYSŁAW. NARBUTOWICZE wywodzili się ze wsi JODAŃCE koło PODBRZEZIA nad
granicą z Litwą Kowieńską (w przedwojennych granicach). NARBUTOWICZ STANISŁAW
jeszcze za czasów carskich odbywał wieloletnią służbę wojskową. Po jej
ukończeniu w nagrodę dostał posadę na kolei żelaznej. Po przejściu na emeryturę
wrócił do Jodańc, dokupił ziemi, i zbudował nowe domostwo. STANISŁAW i
FRANCISZKA NARBUTOWICZE do 1945 roku gospodarzyli wraz z synem WŁADYSŁAWEM. Ten
z żoną REGINĄ miał czworo dzieci (poniżej). Po 1945 roku Regina z dzieciakami
osiedliła się na gospodarstwie rolnym w miejscowości POZEZDRZE. Władysław w 1944
roku został aresztowany i osadzony w łagrze w Gruzji. Ich dzieci miały imiona:
- SŁAWOMIR: (mieszka (-ł) w Pozezdrzu),
- STANISŁAWA: (po mężu PONICHTERA mieszka w Giżycku),
- DANUTA: (po mężu KALICZUR mieszkała w Pozezdrzu),
- JAN. (w latach 70-ych po sprzedaniu przez ojca gospodarstwa wyjechał do
CIEPLIC. Pod koniec lat sześćdziesiątych Władysław owdowiał a później powtórnie
się ożenił.).
Kętrzyn, dnia 03 lutego 2000 roku.
Z zapamiętanych opowiadań babci Reni (Reginy), jej teść Justyn, wyjechał do
Ameryki za chlebem na początku XX wieku. Po przybyciu do portu w Nowym Jorku
został pobity i ograbiony, zanim zdołał zobaczyć ulicę za bramą portową. Babcia
opowiadała że życie ocalił cudem. Do kraju powrócił już po odzyskaniu przez
Polskę niepodległości. Przywiózł ze sobą dość pokaźną sumę pieniędzy, i ten fakt
skłócił rodzinę. Żona Justyna, poważnie zachorowała i do końca swojego życia
leżała w łóżku. Dziadek Kazimierz otrzymał od swojego ojca pomoc finansową ,
dzięki której rozbudował dom w Wilnie. Był to dom dosyć duży, parterowy i
wygodny. Jedno skrzydło było przeznaczone na wynajem. Posesja dziadków miała na
zapleczu duży sad, założony przez Kazimierza. Jeszcze przed wybuchem wojny
zaczął przynosić pożytki. Parcela dziadków sąsiadowała z terenem zajmowanym
przez szkołę powszechną do której uczęszczali Hilary i Waldemar. Ulica Legionowa
w Wilnie ciągnęła się na przestrzeni kilku kilometrów. Środkiem ulicy biegły
tory kolejowe.
Przyczynek do ustalonych losów przodków.
Stankiewicz Justyn w rok po śmierci żony ponownie zawarł związek małżeński. Krok
ten spotkał się tylko z aprobatą córek. Niezadowolenie synów było tym większe im
dalej było do ewentualnego majątku po ojcu (córki Justyn spłacił przed drugim
ożenkiem). Justyn zdołał przeżyć wojnę. W chwili gdy ludność narodowości
polskiej opuszczała Wileńszczyznę był już w podeszłym wieku i nie podjął decyzji
o repatryjacji do Polski. Prawdopodobnie zmarł jeszcze w 1946 roku i został
pochowany przez drugą żonę w rodzinnym grobowcu Na Rossie. Tam też wcześniej
pochowana została jego żona. Stankiewicz Regina zmarła w 1975 roku po przeżyciu
70-ciu lat. Kazimierz zmarł w 1980 roku po przeżyciu lat 80-ciu. Dziadkowie
pochowani są na starym cmentarzu w Kętrzynie. Stankiewicz Hilary zmarł w 1999
roku w Sosnowcu w wieku 75-ciu lat. Został pochowany pod Kielcami tam gdzie
spoczywają jego teściowie. Brat Kazimierza, Jan też już nie żyje podobnie jak
jego żona. Los pozostałych trzech sióstr nie jest znany, lecz z uwagi na daty
ich urodzin należy przypuszczać że już nie żyją. Nie żyją też synowie Jana,
Zbyszek i Czesław. Mama Reginy Stankiewicz, Franciszka Narbutowicz w wyniku
ciężkiej choroby zmarła jeszcze przed wojną. Stanisław Narbutowicz zmarł w roku
1951 i został pochowany na starym cmentarzu w Giżycku. Brat Reginy, Władysław
Narbutowicz pod koniec życia mieszkał wraz ze swoim najmłodszym synem Jankiem w
Cieplicach Zdroju.